In de Koegang, het dorpsblad van Koekange, schrijf ik sinds maart 2005 de column "Stukje Natuur". Elke column behandelt één onderwerp uit de natuur, welke in de omgeving van dit dorp te vinden is.
In zowel de natuur als in tuin en park zijn er een aantal struiken met in hun naam een onaangenaam element. Ik heb het over de doorn en qua struiken bedoel ik de meidoorn, sleedoorn, duindoorn en vuurdoorn. Een doorn is een tot een scherpe punt omgevormd uiteinde van een tak.
Onlangs stond ik op mijn moestuin bij de kerk onkruid te wieden. Na een warme periode en enkele fikse regenbuien was dat wel weer nodig. Terwijl ik daar stond kwam Henk Gunnink langs en sprak mij aan. In zijn siertuin tegenover de kerk had hij een bijzondere vlinder gezien.
Net als veel andere mensen ben ik ook aan het wandelen geslagen tijdens de coronatijd. Het is een van de weinige dingen die je kunt doen, immers veel zaken zijn gesloten of beperkt toegankelijk. Gelukkig kost het wandelen in de buitenlucht niet veel.
In het verleden heb ik mij ingezet voor kerkuilen. Het begon in Utrecht, waarna ik vervolgens in Engeland, Groningen en tot slot Drenthe vele jaren nestkasten heb gecontroleerd. In al die jaren kom je naast de vele jonge kerkuilen soms bijzondere zaken tegen.
De lezers van deze column zullen zo langzamerhand wel weten dat vogels mijn belangrijkste passie in de natuur is. Heb er niet voor niets een boek over geschreven.
Na enkele kwakkelwinters was er in de maand februari van dit jaar weer eens een periode met strenge vorst. De schaatsen konden uit het vet en ondanks de beperkende factoren van de coronapandemie, genoten veel mensen van het winterse weer.